Η μαρτυρία της Παλαιάς Διαθήκης για τον Χριστό (Λου δ΄ 16-22)

Αρχή της Ινδίκτου

Στον βαθμό που είναι ιστορικά βεβαιωμένο ότι για κάποιο χρονικό διάστημα υπήρξε χριστιανική Εκκλησία χωρίς Καινή Διαθήκη, ουδέποτε όμως υπήρξε Εκκλησία χωρίς Παλαιά Διαθήκη, η  σχέση των δύο Διαθηκών μεταξύ τους είναι άρρηκτη. Άλλωστε, η Καινή Διαθήκη είναι “καινή”, επειδή υπάρχει η Παλαιά Διαθήκη∙ διαφορετικά δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “καινή”, αλλά αν δεν είναι καινή, τότε δεν είναι ούτε “διαθήκη”, επομένως και ο Ιησούς δεν είναι “Χριστός”, άρα και η σωτηρία που επαγγέλλεται καθίσταται άνευ περιεχομένου. Η μελέτη, κατά συνέπεια, της Παλαιάς Διαθήκης δεν συνιστά ένα απλώς συμβατικό, μεταξύ άλλων θρησκευτικών υποχρεώσεων, καθήκον του σύγχρονου χριστιανού, αλλά εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για μια ουσιαστική συνάντησή του με τον Χριστό.

Ο κίνδυνος του αποπροσανατολισμού

Ματ ιδ΄ 22-34

Το αίτημα του Πέτρου να περπατήσει πάνω στο νερό βασίζεται στην πεποίθησή του ότι ο Χριστός μπορεί να κάνει το αδύνατο δυνατό. Επομένως, αυτό που  συνέβη στον Πέτρο δεν οφείλεται σε έλλειψη πίστης γενικά, αλλά ήταν μια στιγμιαία απόσπαση της προσοχής, μια στιγμή αποπροσανατολισμού· απέσπασε την προσοχή του από τον πραγματικό του στόχο, να φτάσει στον Χριστό, και την έστρεψε στην ένταση του ανέμου. Κατά ανάλογο τρόπο οι περιστάσεις της ζωής παρασέρνουν συχνά τον χριστιανό και χάνει τον προσανατολισμό του. Όμως μια στιγμή αποπροσανατολισμού της σκέψης από τον πραγματικό στόχο είναι αρκετή για να οδηγήσει στον καταποντισμό. Σε τέτοιες στιγμές μια κραυγή σαν εκείνη του Πέτρου «Κύριε, σώσε με» μπορεί να αποβεί σωτήρια για τον άνθρωπο. Ο Χριστός έρχεται πάντοτε αρωγός, όπως ακριβώς και στην περίπτωση του Πέτρου, απλώνοντας το χέρι του, για να σώσει όποιον τον επικαλείται. Αρκεί να βρει κανείς σ’ εκείνες ακριβώς τις στιγμές τη δύναμη να εμπιστευτεί στην παρουσία του Θεού στη ζωή του.

The Old Testament in the Orthodox Tradition

By interpreting the Old Testament texts Christologically, the Church assigns to them a meaning entirely different from the meaning the same texts have for the Synagogue. With this new meaning, the Church incorporates the books of the Old Testament into her own Holy Scriptures and now considers them part of her own tradition. In this way, the Church at the same time legitimates it own right, as the “new Israel”, to be the heir to God’s  promises in place of the Synagogue.

The Old Testament in the Orthodox Tradition

Παλαιά Διαθήκη: Μυθολογία των Εβραίων ή Βίβλος της Εκκλησίας;

Μύθος και Ιστορία στην Παλαιά Διαθήκη

Ψαλμός 1

Γλωσσική Ανάλυση

Βιβλική Ιστορία

Χρονολογικός πίνακας
Επισκόπηση των ιστορικών γεγονότων που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη

O.T. & Church

Η Παλαιά Διαθήκη στη ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας

Στοιχεία Βιβλικής Εβραϊκής Γλώσσας

Στόχος του παρόντος έργου είναι να προσφέρει στους φοιτητές της Θεολογίας, προς τους οποίους κατά κύριο λόγο απευθύνεται, τη δυνατότητα μιας πρώτης επαφής με το πρωτότυπο κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης. Ασφαλώς δεν είναι δυνατό μέσα στο πλαίσιο αυτών των σύντομων σημειώσεων να περιγραφούν όλα τα γραμματικά και συντακτικά φαινόμενα της βιβλικής εβραϊκής γλώσσας. Για τον λόγο αυτόν επιλέχτηκαν τα στοιχεία εκείνα που κρίθηκαν απαραίτητα, ώστε να μπορέσει ο αρχάριος από τα πρώτα κεφάλαια να εργαστεί στο πρωτότυπο κείμενο, αποφεύγοντας τη συστηματική εκμάθηση μεγάλου αριθμού κανόνων γραμματικής και συντακτικού.

 Στοιχεία Βιβλικής Εβραϊκής Γλώσσας

Ο ελληνόφωνος Ιουδαϊσμός της εποχής του αποστόλου Παύλου και η συμβολή του στη διάδοση της χριστιανικής πίστης

Ένας από τους παράγοντες που συνέβαλαν αποφασιστικά στη διάδοση της χριστιανικής πίστης κατά τον α ́ μ.Χ. αιώνα σε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπήρξε αναμφίβολα ο ελληνόφωνος ιουδαϊσμός. Αν και κάθε φορά που γίνεται λόγος για ιουδαϊσμό και ελληνισμό, στη σκέψη των περισσοτέρων κυριαρχεί η ιδέα μιας μόνιμης αντιπαλότητας, που προκύπτει από τα βιβλία των Μακκαβαίων, περισσότερο βολικό για την περιγραφή των μεταξύ τους σχέσεων θα ήταν το σχήμα των κάθετων τεμνόμενων αξόνων, όπου στον θρησκευτικό άξονα η κίνηση μπορεί να είναι από τον απολύτως συνεπή προς τον Νόμο ιουδαϊσμό μέχρι τον παγανισμό, ενώ στον πολιτιστικό άξονα η κίνηση μπορεί να είναι από πλήρη άγνοια της ελληνικής γλώσσας μέχρι την πλήρη ενσωμάτωση στον ελληνικό τρόπο ζωής, οπότε οποιοσδήποτε συνδυασμός θρησκευτικής και πολιτιστικής ταυτότητας είναι πιθανός. Όπως και να έχουν τα πράγματα, το βέβαιο είναι ότι η συνάντηση των δύο πολιτιστικών παραδόσεων στους αιώνες που προηγήθηκαν της γέννησης του Χριστού δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τη γέννηση ενός πολιτισμού που καταύγασε την ανθρωπότητα ολόκληρη.

Ο ελληνόφωνος Ιουδαϊσμός