Η συνάντηση ιουδαϊσμού - ελληνισμού και η ενότητα της Εκκλησίας

Έβδομη Εβδομάδα του Πεντηκοσταρίου: 

Κυριακή των Πατέρων της Α´ Οικουμενικής Συνόδου

Σχόλιο στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ιωα ιζ´ 1-13

Η συνάντηση ιουδαϊκού και ελληνικού τρόπου σκέψης δεν ήταν ούτε εύκολη ούτε ακίνδυνη για όσους στοχαστές επιχείρησαν να συμβιβάσουν τις δύο αντιτιθέμενες κοσμοθεωρίες. Εκείνοι που αστόχησαν στην προσπάθεια να μετατρέψουν τον αφηγηματικό βιβλικό λόγο σε μια αφαιρετική φιλοσοφική σκέψη δεν ήταν λίγοι. Κάποιοι όμως πέτυχαν και σ’ αυτούς ανήκουν αναμφίβολα εκείνοι που πήραν μέρος στην Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο. Και ήταν ακριβώς αυτή τους η επιτυχία που άνοιξε τη δυνατότητα τόσο για την εμφάνιση ενός νέου παγκόσμιου πολιτισμού όσο και για την επιβίωση των πολιτιστικών παραδόσεων που τον γέννησαν. Η επιτυχία του εγχειρήματος εκείνου αποδεικνύεται από το γεγονός ότι οι αποφάσεις εκείνης της Συνόδου συγκροτούν μέχρι σήμερα τη βασική ομολογία πίστης όλης της Χριστιανοσύνης.

Η αληθινή λατρεία του Θεού

Πέμπτη Εβδομάδα του Πεντηκοσταρίου: 

Κυριακή της Σαμαρείτιδος
Σχόλιο στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ιωα δ´ 5-42

Αυτό που σε τελευταία ανάλυση τονίζει ο Ιησούς με την απάντησή του προς τη Σαμαρείτισσα είναι ότι στη Βασιλεία του Θεού κάθε αξία που οι άνθρωποι πίστεψαν και έθεσαν ως θεμέλιο της ζωής τους, αν συντελεί στη διαίρεση των ανθρώπων, είναι ψεύτικη και επομένως θα καταργηθεί. Ακόμη και η θρησκεία, όταν δεν συμβάλλει στη συνένωση των ανθρώπων, αλλά γίνεται παράγοντας ανταγωνισμού και αντιπαραθέσεων, θα καταργηθεί κι αυτή, καθώς η αλήθεια ενώνει, δεν διαιρεί. Αν τραβήξει κανείς τις αναλογίες ανάμεσα στις θρησκευτικές διαφορές Ιουδαίων - Σαμαρειτών και τις σύγχρονες διαιρέσεις των χριστιανών θα διαπιστώσει δυστυχώς ότι υπολείπονται πολλά βήματα ακόμη ώς το ιδεώδες της Βασιλείας του Θεού.

Βιβλικές αφηγήσεις για τη δημιουργία του κόσμου και σύγχρονο κοσμοείδωλο

Σε μία από τις περίφημες ομιλίες του Εἰς τὴν Ἑξαήμερον ο Μέγας Βασίλειος αναφέρει χαρακτηριστικά: «Λέγοντας η Γραφή “Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη”, πολλά αποσιώπησε· το νερό, τον αέρα, τη φωτιά και τις μεταβολές που προκύπτουν απ’ αυτά… και τα παρέλειψε η αφήγηση, για να γυμνάσει το δικό μας νου, κάνοντάς μας από μικρές αφορμές να ανακαλύψουμε τα υπόλοιπα» (Ομιλία Β΄ 3). Και, μάλιστα, για να ενθαρρύνει ένα τέτοιο γύμνασμα του νου, αλλά και για να προλάβει τις όποιες ενστάσεις συντηρητικών κύκλων της εποχής του που αντιδρούσαν στην έρευνα της Γραφής με επιστημονικά εργαλεία, δηλώνει χαρακτηριστικά στην πρώτη από της ομιλίες του ότι: «Καθόλου δεν μειώνεται ο θαυμασμός για τα μεγαλεία της δημιουργίας, όταν τυχόν βρεθεί ο τρόπος με τον οποίο έγινε κάτι από όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» (Ομιλία Α΄ 10).
https://drive.google.com/file/d/1jpefQsW98gm-IgN5Es9IkCmBR5FVGRjo/view?usp=sharing