The Unity of the Church

Joh 17:1-13

What the orthodox tradition understands under the term “Theology” is not a theoretical knowledge of God, but the capability to see the work of God in the History. During the whole period between Eastern and Pentecost, Orthodox Christians have the task to study the work of the Holy Spirit in the History. And because the unity of the Church is understood as the work of the Holy Spirit in the History, the last Sunday before Pentecost is dedicated to the memory of the 318 Fathers who participated in the first Ecumenical Synod in Nicea of Asia Minor at 325 aD.
Τhe unity of the Christianity can be achieved only through the way of love, that reaches the point of sacrificing everything Christians consider as precious, all their certainties, and through the emulation of Christ. This sacrifice doesn’t mean that Christians have to bring in question all the principals of their faith, but that they have to cultivate their spirituality in order to gain humiliation and, above all, discernment, which is, according to the orthodox ascetics, a gift of God and the supreme virtue. Through the discernment Christians of different traditions will be able to discern between the authentic expressions of our faith and the other ones that are implicit desires for dominance over the others.Joh 17:1-3

Η εκπλήρωση των προφητειών

Ιωα 12:1-8

Ο Ιησούς δεν ήρθε να χύσει το αίμα των εχθρών αλλά το δικό του αίμα, και, μάλιστα, για χάρη των εχθρών. Δεν ήρθε να επιβάλει την εξουσία του, αλλά να υπηρετήσει. Δεν ήρθε να ιδρύσει ένα καινούργιο βασίλειο, αλλά μια παγκόσμια κοινότητα, την Εκκλησία, μέσα στην οποία όλοι οι λαοί θα ζουν αδελφωμένοι και θα αγωνίζονται για την πραγμάτωση της Βασιλείας του Θεού. Όπως ακριβώς τον είχαν περιγράψει οι προφήτες, ήρθε να κηρύξει την ειρήνη και τη δικαιοσύνη, αλλά μια ειρήνη που δεν εξαντλείται στην επιφανειακή ηρεμία της απουσίας πολέμου, ούτε μπορεί να συνυπάρξει με την εκμετάλλευση των ισχυρών, την απληστία των πλουσίων, την αυθαιρεσία των μεγάλων. Μια ειρήνη, που δεν ανέχεται να πεθαίνουν χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά από την πείνα, να καταπιέζονται και να δολοφονούνται. Μια ειρήνη, που μόνον τότε θα εδραιωθεί όταν όλοι οι άνθρωποι βρουν νόημα ζωής και καταξιώσουν την ύπαρξή τους. Το χριστιανικό ήθος βρίσκεται στους αντίποδες της βίας, καταλύει κάθε προσπάθεια επιβολής πάνω στον άλλο, ξέρει ότι το καλό δεν μπορεί να επιτευχθεί με ανεπίτρεπτα μέσα, γιατί τότε παύει να είναι πια καλό. Ο Ιησούς μπήκε στην Ιερουσαλήμ σαν βασιλιάς. Ο θρόνος του όμως ήταν ο σταυρός. Και αυτήν την “εξουσία” κληροδότησε στους χριστιανούς: Να πραγματώσουν με τη θυσία τους την ειρήνη που εξήγγειλε.

Ο αληθινά πρώτος

Μαρ 10:32-45
Η ιστορία της Μαρίας της Αιγυπτίας πιστοποιεί πως μόνον εκείνος που αποφασίζει να κάνει επιλογές στη ζωή του μπορεί να εκτιμήσει την ορθότητα ή μη των επιλογών του. Η εβδομάδα που ακολουθεί είναι η τελευταία εβδομάδα της Σαρακοστής πριν από τη Μεγάλη Εβδομάδα. Είναι ο πιο κατάλληλος καιρός για να κοιτάξει κανείς βαθιά μέσα του και να πάρει τις δικές του, αυστηρά προσωπικές, αποφάσεις, για το πώς θα χειριστεί τη ζωή του. Αν θα εμπιστευτεί πραγματικά τον Ιησού Χριστό και θα αποφασίσει να τον ακολουθήσει στ’ αλήθεια, κάνοντας κάτι ριζοσπαστικό ή αν θα περιοριστεί σε μια μίζερη θρησκευτικότητα.   

Το ‘‘κεφάλαιον’’ της σωτηρίας

Λου 1:24-38

Τὸ ἀπ᾽ αἰῶνος μυστήριον ἀνακαλύπτεται σήμερον,

καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ υἱὸς ἀνθρώπου γίνεται,

ἵνα τοῦ χείρονος μεταλαβὼν μεταδῷ μοι τοῦ βελτίονος·

ἐψεύσθη πάλαι Ἀδὰμ καὶ θεὸς ἐπιθυμήσας οὐ γέγονεν·

ἄνθρωπος γίνεται Θεός, ἵνα θεὸν τὸν Ἀδάμ ἀπεργάσηται.

(Δοξαστικό των Αίνων της 25^ης Μαρτίου)

                   

Τα κριτήρια της αληθινής ομολογίας πίστεως

Εβρ 11:24-26,32-40
Η Ορθοδοξία σήμερα κινδυνεύει από ένα θηρίο πολύ πιο φοβερό από εκείνα που αντιμετώπισαν οι πρώτοι χριστιανοί μάρτυρες· κινδυνεύει από τον ατομισμό του κάθε ορθόδοξου χριστιανού. Και μπορεί το θηρίο αυτό να μην αφαιρεί ζωές, νεκρώνει όμως τους ανθρώπους ως πρόσωπα και τους ισοπεδώνει, καθώς τους καθιστά απαθείς απέναντι σε ο,τιδήποτε δεν εμπίπτει στις ατομικές τους επιδιώξεις και φιλοδοξίες. Αλλά απάθεια, αδιαφορία για τα κοινά και ατομισμός δεν συμβιβάζονται με την Ορθοδοξία. Αν θα ήθελε κανείς να προβάλει ένα βασικό χαρακτηριστικό της ορθόδοξης πίστης, θα μπορούσε να ισχυριστεί πως αυτή χαρακτηρίζεται από τη ζωντανή συμμετοχή του λαού του Θεού στη μαρτυρία και στη βίωση της αλήθειας. Αν αυτή η ζωντανή συμμετοχή του λαού του Θεού δεν είναι σήμερα εμφανής, αυτό σημαίνει ότι οι ορθόδοξοι δεν εκπληρώνουν τον ρόλο τους, ότι έχουν εκχωρήσει την ορθοδοξία τους στους επαγγελματίες του χώρου, και αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, καθώς δεν προέρχεται απ’ έξω αλλά από μέσα, από την αδιαφορία τους, από την έλλειψη μαρτυρίας ζωής.